سرعت پیاده روی و قدرت حافظه زوال عقل را پیش بینی می کند

ایسنای علوم پزشکی تهران – بر اساس یافته های یک مطالعه جدید، بررسی تغییرات حافظه و سرعت پیاده روی افراد با گذشت زمان ممکن است به شناسایی افراد در معرض خطر زوال عقل کمک کند.

بیماری زوال عقل یا دمانس عمدتاً با کهولت سن ارتباط دارد. بنابراین، با افزایش میانگین سنی انسانهای سراسر جهان، میزان ابتلا به زوال عقل افزایش می یابد.

به گزارش ایسنا علوم پزشکی تهران به نقل از مدیکال نیوز، در حال حاضر، هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. با این حال ، شروع درمان زود هنگام با نتایج بهتری همراه است. به همین دلیل، محققان بر یافتن راه هایی برای پیش بینی اینکه احتمال ابتلا به زوال عقل وجود دارد، متمرکز شده اند.

همچنین برخی از عوامل از جمله فشار خون بالا و کم تحرکی خطر بروز زوال عقل را افزایش می دهد. درک اینکه کدام گروه ها خطر بیشتری برای ابتلا به زوال عقل دارند، به دانشمندان و پزشکان کمک می کند تا عوامل خطر بیشتری را شناسایی و مدیریت کنند.

کاهش قوای ذهنی و زوال عقل

یکی از اولین علائم زوال عقل، ضعیف شدن حافظه است. با این حال، بسیاری از افراد با افزایش سن، کاهش توان شناختی را تجربه می کنند که این لزوماً به مفهوم ابتلا به زوال عقل نیست.

در نتیجه ، کم شدن قدرت حافظه به خودی خود راهی مطمئن برای پیش بینی خطر زوال عقل نیست.

برخی از مطالعات به این نتیجه رسیده اند که کاهش سرعت پیاده روی یا راه رفتن ممکن است نشانه زوال عقل باشد. با این حال ، به طور کلی ، به نظر می رسد که تاثیرگذاری این عامل بسیار ناچیز باشد و سرعت راه رفتن به تنهایی یک معیار تشخیصی مفید نیست.

مطالعه دیگری نشان داد افرادی که در آنها هم قدرت حافظه و هم سرعت راه رفتن کاهش یافته است ، بیشتر در معرض خطر ابتلا به زوال عقل قرار دارند. اما از آنجا که این مطالعه شامل یک گروه نسبتاً کمی از افراد است که همه در کلینیک های سالمندان بستری بودند ، مشخص نیست که آیا این نتایج در کل حقیقی هستند یا خیر.

با توجه به این یافته ها، گروهی از پژوهشگران به دنبال پاسخ این سوال هستند که آیا کاهش حافظه و سرعت پیاده روی، در کنار هم، ممکن است با افزایش خطر زوال عقل همراه باشد؟

اگر نظریه آنها صحیح باشد، این به اصطلاح نزول دوگانه ممکن است راهی مفید برای تشخیص زودرس افراد در معرض خطر باشد.

محققان یافته های خود را در ژورنال Geriatrics منتشر کرده اند.

یک تحلیل جدید

محققان در این پژوهش داده های شش مطالعه در مقیاس بزرگ ، از جمله مطالعه کلینیک مایو و مطالعه مرکز ملی پیری و مراقبت سوئد در مطالعه جمعیت کونگشولمن را جمع آوری کردند.
شرکت کنندگان در این مطالعه افراد پیرتر از ۶۰ سال بودند. آنها تست حافظه را به اتمام رساندند ، و سرعت پیاده روی آنها نیز اندازه گیری شد.

در آغاز مطالعه ، دانشمندان هر کسی را که دارای اختلال شناختی پیش بینی شده یا زوال عقل بود ، حذف کردند. آنها همچنین هرکسی را که دارای سرعت پیاده روی کند بود – کندتر از ۰.۶ متر در ثانیه – حذف کردند. پس از این اصلاحیه ها ، ۸۶۹۹ نفر باقی ماندند.

پژوهشگران، شرکت کنندگان با نزول دوگانه ( کاهش قدرت حافظه و سرعت پیاده روی ) را با افراد عادی یعنی کسانی که سرعت و قدرت حافظه آنها ثابت است ، مقایسه کردند.

در طول شش مطالعه، نویسندگان دریافتند در افرادی که کاهش قدرت حافظه را تجربه کرده اند ، خطر ابتلا به زوال عقل ۲.۲ تا ۴.۶ برابر بیشتر از افراد میانسال عادی دارند.

در بین کسانی که فقط سرعت راه رفتنشان کاهش یافته بود ، خطر زوال عقل ۲.۱ تا ۳.۶ برابر بیشتر از حالت عادی بود و این تفاوت فقط در سه مورد از شش مطالعه آماری معنی دار بود.

هنگامی که دانشمندان افرادی را که سرعت پیاده روی و کاهش حافظه داشتند، در نظر گرفتند ، نتایج با وضوح بیشتری مشخص شدند. پژوهشگران اعلام کردند: شرکت کنندگانی که کاهش قدرت حافظه و سرعت پیاده روی در آنها مشهود بود، ۵.۲ تا ۱۱.۷ برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به زوال عقل در مقایسه با افراد عادی قرار داشتند.

این میزان تاثیر حتی پس از کنترل طیف وسیعی از فاکتورها ، از جمله شرایط بهداشتی موجود و سرعت پیاده روی پایه شرکت کنندگان و عملکرد حافظه ، همچنان قابل توجه ماند.

مترجم: مجید پوست چیان