به گزارش روابط عمومی جهاد دانشگاهی علوم پزشکی تهران، دکتر علی منتظری رییس دپارتمان سنجش سلامت روان رسا در گفت‌وگو با دپارتمان سنجش سلامت روان رسا، با بیان اینکه خودشیفتگی علی‌الظاهر یک اختلال شخصیتی است، افزود: خودشیفتگی با نشانگان خاصی بروز می‌یابد.

وی ادامه داد: اظهار به موقع در مورد توانایی‌ها با خودشیفتگی تفاوت دارد؛ به عبارت دیگر باید دقت کنیم اگر یک شخص درباره توانایی‌های خود در زمان مناسب سخن بگوید نباید به این شخص لقب خودشیفته اتلاق شود.

رییس پژوهشکده علوم بهداشتی جهاد دانشگاهی با بیان اینکه اختلال خودشیفتگی با پارامترها و معیارهای متعددی تشخیص داده می‌شود، افزود: تمام انسان‌ها می‌توانند به خودشیفتگی مبتلا شوند. تمام افراد جامعه می‌توانند بدون هیچ‌گونه اطلاعی به خودشیفتگی مبتلا شوند.

وی با بیان اینکه علم روانشناسی، نشانگان به نسبت دقیقی برای تعیین اختلال خودشیفتگی تعریف کرده، افزود: بروز خودشیفتگی در فرهنگ‌ها متفاوت است.

منتظری با بیان اینکه بیماری دارای یک تعریف بیولوژیک است، افزود: اگر با تسامح با خودشیفتگی مواجه شویم باید بگوییم که خودشیفتگی یک بیماری به حساب می‌آید. اگر نگاه دقیق‌تری به موضوع خودشیفتگی داشته باشیم باید بگوییم این مولفه یک اختلال به حساب می‌آید. شخصیت افراد بر اساس مبانی تشخیص خودشیفتگی، ملاک تشخیص این اختلال به حساب می‌آید.

رییس پژوهشکده علوم بهداشتی جهاد دانشگاهی ادامه داد: استفاده از عنوان «بیماری» برای افرادی که به اختلال خودشیفتگی مبتلا هستند، مناسب نیست. بررسی‌ها بیانگر این است افرادی که به اختلال خودشیفتگی مبتلا هستند دلایل متعددی برای رفتار خود طرح می‌کنند. باز هم تاکید می‌کنم استفاده از عبارت بیماری برای خودشیفتگی مناسب نیست چرا که بیماری از طریق پاتولوژی و آزمایش‌های متعدد تشخیص داده می‌شود.

وی با بیان اینکه رادی که به اختلال خودشیفتگی مبتلا می‌شوند خودبرتر بینی را تجربه می‌کنند، افزود: شیوع خودشیفتگی در میان مردان نسبت به زنان بیشتر است.

منتظری در بازه تفاوت «خودشیفتگی» و «عزت‌نفس» گفت: خودشیفتگی، بنای پوشالی دارد و منظور از بنای پوشالی این است که از هر حقیقتی عاری است. افراد مبتلا به اختلال خودشیفتگی تصور می‌کنند نسبت به دیگران برتر هستند یا توانایی بیشتری دارند.

رییس پژوهشکده علوم بهداشتی جهاد دانشگاهی گفت: عزت‌نفس با نشانه‌هایی از حقیقت در شخصیت افراد همراه است. عزت‌نفس به طور معمول با مقاومت در مقابل نادانی و جهل یا سخن گفتن برای دفاع از حق است. همچنین عزت نفس در بسیاری از موارد به معنای سکوت باروحیه ازخود‌گذشتگی و سخاوت و بی‌نیازی است.

وی با بیان اینکه خودشیفتکی یا «نارسیسیم» بر مبنای علم روانشناسی به معنای عشق افراطی به خود و انگاشت‌های درونی است، افزود: بر اساس اظهارات «زیگمون فروید»، «پل ناک» برای نخستین بار از مفهوم خودشیفتگی استفاده کرد. پس از مدتی، زیگمون اظهار نظر خود درباره خودشیفتگی را تصحیح کرد؛ به نحوی که «هولاک الیس» را مبدع اصطلاح خودشیفتگی معرفی کرد.

منتظری ادامه داد: هولاک الیس اظهار می‌کند عبارت خودشیفتگی را برای توصیف نگرش روانی برای نخستین بار در سال ۱۸۹۸ به کار برده است. این در حالی است «اوناک» عبارت خودشیفتگی را برای نخستین‌بار در سال ۱۸۹۹ برای نوعی از انحراف جنسی به کار برد.

وی افزود: اوناک را باید مبدع اصطلاح خودشیفتگی دانست. خودشیفتگی، همه‌توانی احساسی است که بسیاری از طرفداران فروید آن را جزو ذاتی در کودکی برمی‌شمارند. بنابر احساسات فروید و «فرنزی» کودکان برای مدت زیادی با احساس خودبزرگ بینی زندگی می‌کنند؛ پس از تولد، کودکان احساس قدرت زیادی می‌کنند و هر زمانی نتوانند کاری از پیش ببرند در زمینه از دست دادن قدرت احساس دردناک دارند. ض فروید بر این باور بود افراد مبتلا به خودشیفتگی، احساس همه‌توانی که در دوران کودکی وجود دارد بار دیگر تجربه می‌کنند.

وی درباره ابزارهای اندازه‌گیری تشخیص خودشیفتگی گفت: اختلال خودشیفتگی از طریق پرسشنامه قابل تشخیص است. سوال‌هایی که به منظور تشخیص خودشیفتگی طراحی می‌شوند استاندارد هستند اما یک سند علمی همه‌جانبه برای تدوین این ابزارها وجود ندارد.

منتظری درباره ابزارهای اندازه‌گیری تشخیص خودشیفتگی در ایران گفت: پرسش‌های که برای تشخیص خودشیفتگی به کار گرفته می‌شوند به زبان فارسی ترجمه شده‌اند. من در ارتباط با چگونگی ترجمه پرسش‌های تشخیص خودشیفتگی اطلاعی ندارم.

رییس پژوهشکده علوم بهداشتی جهاد دانشگاهی درباره تاریخچه ابزارهای تشخیص خودشیفتگی گفت: ساخت ابزار دقیق علمی به منظور اندازه‌گیری مؤلفه‌های مختلف زمان‌بر است. دلیل زمان‌بر بودن ساخت ابزارهای اندازه‌گیری این است که جامعه علمی از یک الگوی علمی بین‌المللی استفاده می‌کند‌.

وی ادامه داد: «کونور» و «دیویدسون» ابزاری برای طراحی تاب‌آور طراحی کردند. نسخه اولیه ابزار اندازه‌گیری تاب‌آوری ۶۰ پرسش داشت؛ پس از مدتی ۶۰ پرسش را به ۲۵ پرسش کاهش دادند. این ۲ محقق نسخه دیگری از ابزار اندازه‌گیری را با ۱۰ پرسش منتشر کردند.

منتظری ادامه داد: پس از مدتی، «کونور» و «دیویدسون» ابزار اندازه‌گیری خود را با دو پرسش منتشر کردند. آنها تلاش کردند که تمام جوهر و ماهیت تاب‌آوری در این دو سوال نهفته باشد. ما باید ابزاری کوتاه طراحی کنیم که تمام وجوه خودشیفتگی را دربر بگیرد.

وی درباره ورود جهاد دانشگاهی به ساخت ابزار اندازه‌گیری خودشیفتگی گفت: ابزارهای اندازه‌گیری تشخیص خودشیفتگی در تحقیقات کاربرد دارد. علاوه بر کاربرد ابزارهای اندازه‌گیری در تحقیق و پژوهش در کلینیک‌های روانشناسی به کار گرفته می‌شود. به عبارت دیگر می‌توان گفت ابزارهای اندازه‌گیری خودشیفتگی در حوزه‌های «تحقیقات» و «کاربردی» به کار گرفته می‌شود. نکته مهم این است ابزارهای اندازه‌گیری قابلیت درمان ندارند. این ابزارها می‌توانند به جامعه علمی و درمانگران کمک کنند.

انتهای پیام/