نجات یافتگان و شکست خوردگان ویروس کرونا چه کسانی هستند؟

ایسنا علوم پزشکی تهران – با انفجار شیوع کروناویروس در ایالات متحده ، ممکن است بیمارستان ها در صورت فشار بیش از حد، مجبور به اتخاذ تصمیمات هولناکی شوند. برنامه ریزی در این زمینه در حال انجام است.

به گزارش ایسنا علوم پزشکی تهران به نقل از نیویورک تایمز، مدیر پزشکی بخش مراقبت های ویژه مجبور بود انتخاب کند که جان کدام بیمارها توسط ونتیلاتورها و سایر تجهیزات پشتیبانی نجات یابد. توفان سندی در سال ۲۰۱۲ در حال فشار وارد کردن به بیمارستان بلویو در شهر نیویورک بود و ژنراتورهای اصلی در حال خاموش شدن بودند. در آن شرایط دکتر لورا ایوانز برای مراقبت از ۵۰ بیمار این واحد ، تنها شش منبع تغذیه در دسترس داشت.

مقامات بیمارستان از او خواستند تصمیم بگیرد کدام یک از بیماران از منابع نجات استفاده کنند. یکی از مقامات گفت: لورا ما به لیست بیماران نیاز داریم. پس از جمع آوری دیگر متخصصان ، دکتر اوانز اسامی افراد خوش شانس را تحویل داد.

اکنون ، او و پزشکان بیمارستانهای سراسر دنیا ممکن است مجبور شوند تصمیمات مشابهی راجع به جیره بندی مراقبت های بهداشتی در مقیاس بسیار بزرگتر اتخاذ کنند. کارشناسان اپیدمیک رشد انفجاری در تعداد بیماران مبتلا به بیماری بحرانی همراه را که منجر به کمبود شدید تجهیزات ، کارکنان و تختخواب های بیمارستانی در مناطقی از ایالات متحده که شیوع کروناویروس در حال افزایش است ، پیش بینی می کنند ، این کانون های شیوع کرونا شامل نیویورک ، کالیفرنیا و ایالت واشنگتن است.

کارکنان بهداشت و درمان تلاش می کنند شیوع بیماری را سرکوب کنند و ظرفیت پزشکی را همزمان افزایش دهند تا جیره بندی ضروری نباشد. اما اگر مجبور شوند ، چگونه آنها چنین تصمیمی را می گیرند؟ چگونه آنها مرگ و میرها را به حداقل می رسانند؟ چه کسی این تصمیم را می گیرد و چگونه انتخاب های آنها برای مردم توجیه می شود؟

ارائه دهندگان خدمات پزشکی این سؤالات را بر اساس اتفاقاتی که برای اولین بار در چین رخ داده است ، بررسی می کنند ، جایی که در ابتدا بسیاری از بیماران از بستری شدن در بیمارستان ها منع شدند و اکنون این وضعیت در ایتالیا در حال شکل گیری است ، جایی که پزشکان در حال جلوگیری استفاده از دستگاه تنفسی برای افراد مسن تر هستند تا بتوانند آنها را به جوانان و بیماران سالم تر برسانند.

دکتر مارکو مترا ، رئیس قلب و عروق یک بیمارستان در یکی از مناطق تمرکز کروناویروس در ایتالیا گفت: انتخاب بین بیماران بر اساس روشی که پیش از این در مورد حرفه خود فکر می کردیم ، نیست. این رفتار بر خلاف تصورات ما در مورد نحوه برخورد پزشک با بیمار است.

در ایالات متحده ، برخی از دستورالعمل ها در حال حاضر برای این مسئولیت سنگین وجود دارد. با اقداماتی که حتی در بین پزشکان ناشناخته است ، سازمان های اعطا کننده هزینه های فدرال به بیمارستان ها ، ایالت ها و اداره بهداشت جانبازان در حال تهیه طرحی در مورد برنامه جیره بندی برای یک بیماری پاندمی گسترده هستند. اکنون این برنامه ها ، که برخی از آنها ممکن است قدیمی باشد ، برای شیوع کرونا ویروس بازنگری می شوند.

اما تحقیقات اندکی انجام شده است تا ببیند آیا بر اساس این استراتژی جان افراد بیشتری نجات می یابد یا اینکه بهتر است با یک قرعه کشی تصادفی دستگاه تنفسی یا تختخواب مراقبت های ویژه به افراد اختصاص یابند. گزینه ای که برای حمایت از جلوگیری از تعصب در برابر افراد دارای معلولیت و دیگران محسوب می شود.

محققان دریافتند که برخی از راهبردهای رایج جیره بندی که معمولاً توصیه می شوند ، می توانند به طور غیرمنتظره ای تعداد کشته ها را افزایش دهند و پروتکل ها باید به همان میزان احکام پزشکی ، حرمت افراد را نیز در نظر گیرند تا اعتماد عمومی خدشه دار نشود.

اگر بیمارستانها با توجه به سن ، از معالجه افراد خودداری کنند ، کجا مرز این عامل را ترسیم می کنند؟ اگر آنها به کسانی که شرایط پزشکی خاصی دارند ، اولویت کمتری بدهند ، ممکن است در ارائه خدمات درمانی به آمریکایی های سیاهپوست کمتر از سفید پوستان اهمیت دهند. اگر پزشکان سعی کنند منابع را تغییر مسیر دهند ، برای مثال بیمار را برای چند روز در دستگاه تنفس قرار دهند و بعد آن را به شخص دیگری بدهند که به نظر می رسد شانس زنده ماندن بیشتری دارد ، اینگونه ممکن است تعداد بیشتری از افراد فوت کنند زیرا هر کدام به میزان ناکافی درمان دریافت می کنند. اگر بسیاری از بیماران شانس مشابهی برای بقا داشته باشند ، کدام راه منصفانه برای انتخاب بین آنها وجود دارد؟

حداقل تاکنون دولت فدرال در حال ارائه دستورالعمل های سهمیه بندی ملی برای شیوع کرونا ویروس نیست. مقامات ایالتهای مختلف ، انجمنهای پزشکی و بیمارستانها در مورد برنامه های خود بحث می کنند که به طور بالقوه منجر به تصمیم گیری های بسیار متفاوتی درمورد مسائل مربوط به زندگی و مرگ افراد می شود و در مورد این مسائل بین آنها اختلافات عمیق وجود دارد.

کریستینا پیل ، یک محقق بریتانیایی که این مشکل را در طول بیماری همه گیر آنفلوانزای H1N1 در سال ۲۰۰۹ مطالعه کرده ، در این باره گفت: شما باید واقعاً در مورد آنچه که می خواهید به دست آورید ، شفاف باشید. شاید شما در نهایت موفق به نجات جان افراد بیشتری شوید اما در پایان جامعه ای را درگیر جنگ داخلی کنید. زیرا به برخی از افراد گفته می شود که ارزش کافی ندارند.

بهترین روش

درست قبل از شیوع کروناویروس ، دکتر ایوانز ، پزشک بیمارستان بلویو ، برای هدایت بخش مراقبت های ویژه در مرکز پزشکی دانشگاه واشنگتن در سیاتل به سراسر کشور سفر کرد. این شهر به نخستین منطقه در ایالات متحده تبدیل شد که شاهد انتشار ویروس در جامعه بود.

این بیمارستان هر کاری که بتواند برای جلوگیری از لزوم جیره بندی انجام می دهد. این همان چیزی است دکتر اوانز از آن به عنوان “یک تعهد اخلاقی” یاد می کند. مانند سایر مؤسسات ، این بیمارستان نیز سعی در افزایش منابع دارد ، به کارکنان خود آموزش می دهند تا در نقشهایی انجام وظیفه کنند که ممکن است خارج از مشاغل معمول آنها باشد و جراحی های انتخابی را به تعویق می اندازند تا فضا را برای بیماران کروناویروس آزاد کند. برخی از شهرها در حال احداث بیمارستان های جدید هستند.

راهبردهایی برای جلوگیری از جیره بندی در طول همه گیری توسط آکادمی ملی پزشکی نیز منتشر شده است. اما بیمارستانها در سراسر کشور از نظر پایبندی به چنین اقداماتی متفاوت هستند. در بیمارستان اصلی دانشگاه میامی ، به جراحان گفته شد که جراحی های انتخابی را لغو کنند.

دکتر اوانز با مدیران بهداشتی ایالت واشنگتن همکاری می کند تا نحوه اجرای برنامه های تریاژ را تشخیص دهد. او اظهار داشت که هدف آنها “انجام بهترین کارها برای اکثر مردم و رعایت انصاف و شفافیت در روند کار است.”

اما راهنمایی هایی که هفته گذشته توسط اداره بهداشت ایالت واشنگتن تأیید و توزیع شده است ، نشان می دهد که تیم های تریاژ تحت شرایط بحرانی باید تصمیم بگیرند که بیماران را به بیرون از بیمارستان منتقل کنند و یا مراقبت های دوره نقاهت را انجام دهند اگر که با شرایط خاص مانند از دست دادن ذخایر انرژی ، توانایی بدنی و سلامت عمومی افراد روبرو شوند.

مفهوم تریاژ از میادین نبرد ناپلئون سرچشمه می گیرد. جراح ارشد ، رهبر ارتش فرانسه ، بارون دومینیک ژان لاری ، نتیجه گرفت که پزشکان باید بدون در نظر گرفتن رتبه یا تمایز بین افراد ، ابتدا به مداوای شدیدترین زخمی ها بپردازند. بعدها ، پزشکان معیارهای دیگری را نیز در مورد خسارات جانی اضافه کردند ، از جمله اینکه احتمالاً چه کسی در معالجه جان سالم به در می برد یا مدت مراقبت از آنها چقدر طول می کشد.

دکتر فردریک م. بورکل جونیور ، پزشک سابق در جنگ ویتنام ، ایده هایی را برای چگونگی رسیدگی به قربانیان یک رویداد بیوتروریستی در مقیاس بزرگ ارائه داد. بعد از شیوع بیماری سارس در بیمارستان های تورنتو در سال ۲۰۰۳ ، برخی از ایده های وی توسط پزشکان کانادایی مطرح شد و آنها پس از همه گیری آنفلوانزای H1N1 در سال ۲۰۰۹ به بسیاری از برنامه های آمریکا راه یافتند. دکتر بورکل در مصاحبه ای گفت: من به همسرم گفتم ، فکر می کنم یک طرح غول آسا ایجاد کردم.

آنچه او را نگران می کرد این بود که پروتکل ها معمولاً معیارهای سفت و سخت محرومیت استفاده افراد از دستگاه تنفسی یا حتی بستری در بیمارستان داشتند. برخی از آنها سن و برخی دیگر شرایطی مانند سرطان پیشرفته ، نارسایی کلیه یا اختلال عصبی شدید را به عنوان معیاری برای لغو دسترسی افراد به مراقبت های ویژه استفاده می کردند. دکتر بورکل ، در تلاش برای به حداقل رساندن نیاز به سهمیه بندی مراقبتها ، بر اهمیت ارزیابی مجدد سطح منابع درمانی به صورت روزانه یا ساعتی تأکید کرده بود.

همچنین ، برنامه ها ممکن است به اهداف خود برای به حداکثر رساندن شانس زنده ماندن بیماران دست نیابند. به عنوان مثال ، پیشنهاد شده بود پس از چند روز استفاده از دستگاه تنفس اکسیژن در صورت بهبود نیافتن بیمار ، این دستگاه به بیمار دیگری اختصاص یابد.

اما دستگاه های کمک تنفسی که بین بیماران به سرعت جابجا می شوند ممکن است به افراد فرصت کافی برای بهبودی ندهند. وقتی کرونا ویروس باعث ذات الریه شدید شود ، پزشکان متوجه می شوند که بیماران به هفته ها درمان نیاز دارند.

در کانادا ، مطالعه ای بر روی بیماران مبتلا به آنفلوآنزای H1N1 نشان داد که ۷۰ درصد از افرادی که ممکن بود تحت برنامه جیره بندی از دستگاه های تنفس خارج شوند، در حقیقت با مراقبت های مداوم توانستند جان سالم به در ببرند.

محققان یک بیمارستان بریتانیایی یافته های مشابهی داشتند و نتیجه گیری کردند که نیاز است الگوی جدیدی از تریاژ توسعه یابد.

کارت امتیاز و قرعه کشی

بسیاری از برنامه های اصلی در ایالات متحده منحصرا توسط پرسنل پزشکی تهیه شده اند. اما در سیاتل ، مقامات بهداشت عمومی بیش از یک دهه قبل ، نظرات جامعه را در یک برنامه گرد هم آورده اند.

براساس گزارشی از این هم اندیشی ، برخی از شهروندان از این بیم داشتند که استفاده از سهمیه بندی خدمات پزشکی پیش بینی شده برای تعیین دسترسی به منابع – یک استراتژی مشترک – ذاتاً تبعیض آمیز باشد. آنها با استناد به نژادپرستی نهان در سیستم مراقبت های بهداشتی ، نگران این بودند که معیارهای برخی از گروه ها ، مانند آمریکایی های آفریقایی تبار و مهاجران ، از آنجا که این افراد از کیفیت یکسان خدمات درمانی و مراقبت بهره مند نیستند، کمرنگ شود.

یافته های مشابهی در مریلند وجود داشت ، جایی که پژوهشگران دانشگاه جان هاپکینز ساکنان این ایالت طی چندین سال نظرات مردم را بررسی کردند. نظرات عمومی باعث شد محققان دانشگاه جان هاپکینز اکثر معیارهای تریاژ را عملیاتی نکنند.

مترجم: مجید پوست چیان