کروناویروس جدید ضعف های موجود در سیستم بهداشتی را برجسته می کند

ایسنا علوم پزشکی تهران – در اشتراک هزینه، خطر وجود دارد: این شرایط ممکن است مردم را از مراقبت های لازم محروم کند.

به گزارش ایسنا علوم پزشکی تهران به نقل از نیویوک تایمز، بسیاری از مراقبت های پزشکی ارائه شده غیر ضروری یا خیلی گران قیمت هستند. تقسیم هزینه یکی از روشهای رایج برای فشار آوردن به بیماران برای تبدیل شدن به افراد محتاط در زمینه استفاده از مراقبت های پزشکی است. با این حال ، روش صریح و بیهوده ای که ما از آن استفاده می کنیم ، بیشتر از منفعت رساندن، به سیستم درمانی و بیماران صدمه می زند.

تقسیم هزینه یک اصطلاح کلی برای مواردی مانند کسر ، پرداخت سهم پزشکی و شرکت بیمه است. اگر بیماران از جیب خود هزینه درمان را بپردازند ، ممکن است بیشتر مراقب این نکته باشند که آیا سیستم بهداشتی ارزش پرداخت این هزینه ها را دارد یا خیر.

اخبار جدید یکی از جنبه های تقسیم هزینه را در ایالات متحده برجسته کرده است که به نظر می رسد منطقی نباشد: ایده شروع مجدد در آغاز هر سال جدید. به دلیل نحوه کار تقسیم هزینه ها ، شما در ماههای ابتدایی سال که آنفولانزا (و اکنون کرونا ویروس جدید) در حال شیوع هستند ، هزینه ها را پرداخت می کنید.

از آنجایی که معدود افراد معافیت خود را رعایت کرده اند، بسیاری از آنها عمیقا درباره مراقبت از خود فکر می کنند – درست هنگامی که جامعه پزشکی از آنها می خواهد موارد بهداشتی را بیشتر رعایت کنند. با درک این موضوع ، یکی از فرمانداران ایالات متحده اخیراً اعلام کرد که بیمه گذاران نیویورک باید از پرداخت هزینه برای انجام آزمایش کروناویروس خودداری کنند.

اما این معافیت فقط شامل افرادی است که از خدمات بیمهMedicaid استفاده می کنند، جایی که سهم بیمار در پرداخت هزینه در حال حاضر حداقل است. کسانی که بیمه خصوصی از طریق شغل خود یا مدیکر دارند که بیشتر افراد در این دسته قرار می گیرند و همچنین آمریکایی های مسن که بیشترین خطر بیماری را دارند ، تحت مقررات فدرال عمل خواهند کرد.

کریگ گارتوویت ، مدیر برنامه مراقبت های بهداشتی در دانشکده مدیریت Kellogg می گوید بزرگترین مشکل این است که ما اغلب به اندازه کافی در مورد آنچه که می خواهیم به دست بیاوریم بحث نمی کنیم: دو دلیل اصلی  برای این مساله وجود دارد که باید هزینه های مشترک را در نظر بگیریم. اول، ممکن است استفاده بیش از حد از مراقبت های پزشکی را منع کنیم و دوم اینکه افراد را به سمت استفاده از گزینه های مقرون به صرفه تر ترغیب کنیم. در غیر این صورت ، ما فقط مزایای بیمه را کاهش داده ایم.

شواهد زیادی در مورد میزان مراجعات پزشکی بیش از حد افراد وجود دارد. یک مطالعه در ژورنال PLOS One در سال ۲۰۱۷ از پزشکان در سراسر کشور پرسید که چه میزان مراجعه پزشکی غیر ضروری توسط افراد صورت می گیرد؟ آنها گزارش دادند که بیش از ۲۰ درصد موارد مراجعه غیر ضروری بوده است.

آنها تصور می کردند که بیش از ۱۰ درصد مراقبت های پزشکی ، بیش از ۲۰ درصد از نسخه ها و حدود یک چهارم آزمایشات غیرضروری هستند. یک بررسی در مجله JAMA در سال گذشته تخمین زد که مراجعه بیش از حد و یا مراقبت های پزشکی غیرضروری سالانه ۷۵ تا ۱۰۰ میلیارد دلار خسارت به سیستم بهداشت وارد می کند. البته هیچ یک از این موارد بدون اجازه پزشک اتفاق نمی افتد. شاید به بیمارانی احتیاج داشته باشیم که در نه گفتن به پزشکان کمک کنند.

بدیهی است که بیماران در تمایز بین مراقبت های پزشکی لازم و غیر ضروری آگاه نیستند. این اصلا تقصیر آنها نیست. اگر متخصصان درون شبکه بهداشت و درمان به تعداد کافی در دسترس نباشند، حتی تمام مشوق های پولی در جهان نیز نمی توانند باعث شوند بیماران تصمیم عاقلانه تری در این زمینه بگیرند.

علاوه بر این ، برخی مراقبت ها به وضوح لازم است. به عنوان مثال، وقتی گروه های خبره تصمیم می گیرند که چیزی دارای ارزش غربالگری جهانی است ، به نظر میرسد ایجاد موانع بر سر راه انجام آن کمی عجیب و غریب  است. پزشکان نمی خواهند که بیماران در تصمیم برای انجام این غربالگری دچار شک و تردید شوند. آنها می خواهند همه افراد این کار را انجام دهند.

با این حال ، در بسیاری از جنبه های مراقبت های پزشکی، سیستم بهداشت و درمان آمریکا پاسخگو نیست. به عنوان مثال ، وقتی افراد مبتلا به آسم هستند و به آنها گفته می شود که به استنشاق استروئید پیشگیرانه نیاز دارند ، این مراقبت اختیاری نیست.

همین مساله در مورد بسیاری از بیماری های مزمن نیز صادق است. مبتلایان به فشار خون بالا باید داروهای خود را مصرف کنند . به همین ترتیب ، افراد مبتلا به بیماری سلول داسی ، کولیت اولسراتیو و البته سرطان نیز نیازمند مراقبت وِیژه هستند. هنگامی که تقسیم هزینه برای این بیماری ها تحمیل می شود ، شواهد نشان می دهد که تعداد کمتری از بیماران به مصرف داروهای خود می پردازند و این منجر به نتایج بدتر می شود.

در هیچ دسته از بیماران این مشکل واضح و شایع تر از بیماران دیابتی نیست. افراد مبتلا به دیابت وابسته به انسولین ، به ویژه دیابت نوع یک، باید بارها و بارها در طول روز داروهای خود را مصرف کنند در غیر این صورت طی یک دوره بسیار کوتاه خطر عوارض جدی یا حتی مرگ را به همراه خواهند داشت.

این جایی است که دلیل دوم استفاده از هزینه های اشتراکی خدمات درمانی در این بازی وارد می شود. شاید گزینه های مقرون به صرفه ای برای انسولین وجود داشته باشد. در این حالت ، اطمینان از اینکه یکی از این راهها با هزینه کم یا بدون هزینه در دسترس بیماران باشد ، ایده خوبی به نظر می رسد.

همانطور که اکنون مواردی تنظیم شده است ، وقتی ما به دنبال مراقبت پزشکی هستیم ، تقریباً هیچ گزینه ای با سهم کم یا بدون هزینه برای بیمار در دسترس نیست. مهم نیست که چه نوع انسولینی را انتخاب می کنید ، باید از جیب هزینه کنید.

از طرف دیگر ، این سیستم می تواند تشخیص دهد که برخی از بیماری ها یا شرایط  پزشکی به مراقبت بیشتری نیاز دارند ، نه کمتر. در این موارد ، سهم بیمار می تواند حذف یا به میزان قابل توجهی کاهش یابد.

یک ایده این است که انواع مختلف تقسیم هزینه را استراتژیک تر کنیم. به عنوان مثال ، تقسیم هزینه نسبت به پرداخت مشترک و یا بیمه مشترک بسیار کم اهمیت تر هستند. روش فعلی تقسیم هزینه فقط باعث می شود مردم در استفاده از خدمات درمانی دچار شک و تردید شوند و در مواقع ضروری از مراجعه به مراکز بهداشتی صرف نظر کنند.

یک سیستم درمانی بهتر ممکن است افرادی را هدف گیرد که گزینه های پر هزینه را انتخاب می کنند و سهم هزینه خود را افزایش می دهند. به عنوان مثال ، تحت یک سیستم قیمت گذاری مرجع، بیمه گذاران متعهد می شوند هزینه برخی از مراقبت های کم هزینه (اما با کیفیت بالا) را بپردازند و بیماران باید تصمیم بگیرند در صورت مراجعه به این ارائه دهندگان، هزینه بیشتری بپردازند.

آقای گارثویت گفت: قیمت مرجع تقسیم یک روش هوشمندانه تر برای کنترل هزینه های درمانی است زیرا این امر نه به استفاده از خدمات بلکه در انتخاب تسهیلات پرهزینه فشار می آورد. به این ترتیب، در حالی که هنوز هم هزینه ها کنترل می شوند ، مراقبت های لازم نیز کاهش پیدا نمی کند.

مترجم: مجید پوست چیان