ایسنای علوم پزشکی تهران – ورزش های تیمی آنچه را که احتمالاً تاثیرگذارترین بخش آموزشها در سنین مردانگی و شکل گیری شخصیت در بزرگسالی است ، به پسران یاد می دهند.

به گزارش ایسنا علوم پزشکی تهران به نقل از سی ان ان ، این واقعیت غیر قابل انکار است که نکات مفید و درسهای خوبی در زمین های ورزشی به فرزندانمان آموخته می شود. آنها تمرکز ، جزییات و اهمیت کار تیمی را در چنین محیط هایی فرا می گیرند.

متأسفانه آموزش های بد بسیاری نیز وجود دارد. برای مثال کودکان و نوجوانان طی برنامه های غیر رسمی ورزشی که در آنها شرکت می کنند در مورد غرور و تکبر مردانه نیز می آموزند. این مساله به پسران می آموزد که آسیب پذیری را در وجودشان سرکوب کنند و پرخاشگری و تسلط را در خود تقویت کنند. آنها می آموزند که برنده شدن در یک بازی یعنی همه چیز و نباید مثل یک دختر گریه کنند ، نباید مانند یک دختر به زمین برخورد کنند و یا فرار کنند. چنانچه آنها هر یک از موارد فوق را طی مسابقه ورزشی انجام دهند ممکن است به طرز جنجالی و حتی با خشونت توسط اطرافیانشان تحقیر شوند و با اسامی نامناسب مورد خطاب قرار گیرند.

این آموزشهای جنسیت گرایانه از سنین پایه برای پسران شروع می شود. در پایان یکی از مسابقه های فوتبال پسر کلاس اولی ام در پاییز گذشته ، تیم مقابل با پرخاشگری بارها و بارها شعار می داد “ما برنده شدیم” و در پایان بازی نفرات تیم با یکدگیر به سبک تحقیر آمیزی خوشحالی می کردند . مهم نیست که این لیگ برای این گروه سنی امتیازبندی انجام نمی دهد. اما چنین رفتاری از طرف تیم مقابل خلاف ابتدایی ترین اصول کرامت انسانی است. نه مربی آنها و نه یکی از والدینشان به آنها نگفتند که دست از این حرکات بردارند.

ما نیاز داریم درمورد غرور و تکبر مردانه با احتیاط بیشتری برخورد کنیم و باید شروع کنیم به تفکر انتقادی در باره نحوه ارائه برخی از عناصر آموزش جنسیتی که می تواند برای پسران کم سن و سال و دیگران مضر باشد. به عنوان بخشی از این اصلاح رویه ، بسیاری از مربیان و والدین (علی رغم رقیب سابق پسرم) شروع به بررسی مطالبی به ورزشکاران مرد جوان ارائه می شود کردند و به دنبال یافتن اشتباهات آموزشی گذشته شان هستند.

چگونه با ورزشکاران جوان صحبت کنیم

دن بلیتشتین، مربی داوطلب فوتبال جوانان، می تواند به راحتی احساسات ناخوشایندی را که در هنگام ورزش در سنین کودکی احساس می کرد به خاطر بیاورد.

” یادم می آید که یک بار بازیکن هم تیمی من را هل داد. به خوبی خاطرم هست که در آن لحظه احساسات متناقضی را احساس می کردم. از یک طرف، با تمام وجود میخواستم او را کتک بزنم، زیرا من یک پسر بودم و به خاطر شرایط سنی این همان کاری بود که باید انجام می دادم، اما از طرف دیگر تمایلی به این کار نداشتم. بعد از این اتفاق شروع به گریه کردم چون احساس کلافگی و سردرگمی می کردم و نمی دانستم چگونه احساسم را بیان کنم. ”

امروز، بلیتشتاین تمام تلاشش را می کند تا مطمئن شود واژگان عاطفی مناسبی را برای جلوگیری از بروز شوخی های خشن و گیجی که در کودکی احساس کرده است به شاگردانش بیاموزد. او علاوه بر کمک به آنها در بیان احساسات خود، به آنها فضا و زمان می دهد تا افکار و احساساتشان را با هم تیمی ها به اشتراک بگذارند و به آنها یاد می دهد که این افکار و احساسات اهمیت دارند.

روبن نیسز، مدیر ملی آموزش اتحادیه مربیگری مثبت گفت: چنین نگرشی در بین مربیان جوانان به طور فزاینده ای رایج است اما هنوز تبدیل به یک عرف اجتماعی نشده است.

مترجم: مجید پوست چیان